Η Σχέβενίνγκεν (Scheveningen), ή το Σχέβενίνγκεν προάστιο της Χάγης, είναι κάτι περισσότερο από μια απλή παραθαλάσσια λουτρόπολη — είναι ένα μέρος που συνδυάζει ισορροπημένα τη δύναμη της φύσης, ειδικά της θάλασσας, και την πολιτιστική κληρονομιά. Αρκετοί καλλιτέχνες εμπνεύστηκαν από το μοναδικό της τοπίο και ζωγράφισαν τα κύματα, τις αμμουδιές και τα ψαράδικα τοπία της. Στο τελευταίο μου ταξίδι στην πόλη, τέλη Σεπτέμβρη, αποφάσισα να την επισκεφτώ.
Κατηφορίζω προς την παραλία, που βρίσκεται σχεδόν στο τέρμα μιας γραμμής τραμ, που διασχίζει όλη, σχεδόν, την πόλη. Στο βάθος, δεσπόζει το Kurhaus — ένα εντυπωσιακό ξενοδοχείο στην ακροθαλασσιά. Η πρόσοψή του, εντυπωσιακή και μεγαλόπρεπη, σαν να έχει μόλις ανοίξει τις πύλες του στο κοινό του, πριν από διακόσια χρόνια! Φαντάζομαι ότι πέρασαν από τα δωμάτιά του γενιές επισκεπτών και καλλιτεχνών. Χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που η Σχέβενίνγκεν άρχιζε να μεταμορφώνεται από ψαροχώρι σε λουτρόπολη. Οι γυάλινες οροφές, οι στοές του, τα ψηλά παράθυρα με τα περίτεχνα κάγκελα που αγναντεύουν τη θάλασσα, — όλα θυμίζουν μια εποχή που ο κόσμος πίστευε πως το θαλασσινό νερό μπορούσε να θεραπεύσει τα πάντα: το σώμα, τη μελαγχολία, ακόμη και τη νοσταλγία.





Στέκομαι για λίγο και κοιτώ την πρόσοψη. Καθώς κοιτάζω τον ορίζοντα, σκέφτομαι πως το ίδιο φως πρέπει να είδε κι ο Hendrik Willem Mesdag, όταν στεκόταν εδώ με το καβαλέτο του. Ο Mesdag — ο ζωγράφος της θάλασσας, των νεφών, των ψαράδων που σπρώχνουν τις βάρκες τους στα κύματα. Το Panorama Mesdag, ο τεράστιος κυκλικός του πίνακας, γεννήθηκε ακριβώς εδώ. Πρόκειται για έναν κυκλικό ζωγραφικό πίνακα (cyclorama), ύψους περίπου 14 μέτρων και περιμέτρου ~120 μέτρων. Ο σχεδιασμός του είναι τέτοιος, ώστε ο θεατής, στεκόμενος σε μια πλατφόρμα στην μέση, να έχει την αίσθηση ότι κοιτάζει εκείνη την πόλη του Σχέβενίνγκεν του τέλους του 19ου αιώνα, του 1881, με τα κύματα, την αμμουδιά, το χωριό, τις αμμοθήνες και τη ζωή στη θάλασσα. Στο ομώνυμο μουσείο , νιώθεις να περνάς το κατώφλι του χρόνου — βρίσκεσαι ξαφνικά στην ίδια ακτή, μόνο που γύρω σου είναι χρώμα, όχι άμμος.

Το φως αλλάζει συνεχώς — ένα θαμπό γκρι γίνεται ασημί, μετά χρυσό, μετά πάλι γκρι. Δεν είναι τυχαίο που τόσοι ζωγράφοι στάθηκαν εδώ: ο Simon de Vlieger τον 17ο αιώνα, με τους ψαράδες του να μαζεύουν δίχτυα στην ακτή,

ο Adriaen van de Velde, με τους ανθρώπους να χαίρονται την άμπωτη,

και ο Βαν Γκογκ, αποδίδοντας (για ακόμη μια φορά) μια θύελλα.

Όλοι αυτοί είδαν τη Σχέβενίνγκεν όχι μόνο ως τοπίο, αλλά ως ψυχή.
Κι αυτή η ψυχή δεν έχει χαθεί. Ακόμα κι αν οι ψαράδες έδωσαν τη θέση τους σε περιπατητές, η θάλασσα παραμένει η ίδια — ατίθαση, βαθιά, αληθινή.


Η Σχέβενίνγκεν είναι ένα μέρος όπου μπορείς να συνδυάσεις το θαλάσσιο μπάνιο και τη χαλάρωση με πολιτιστική κατάδυση. Μπορείς να αισθανθείς την ιστορία στα κτίρια όπως το Kurhaus, στα έργα όπως αυτά του Mesdag ή του de Vlieger. Είναι ιδανική για όσους αγαπούν τη θάλασσα, το φως και την τέχνη — εκεί όπου το απλό τοπίο γίνεται έμπνευση.



Discover more from Φιλοblogiko
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
