Ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου με αναφορά στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 και ιδιαίτερα στον Μακρυγιάννη. Ανατρεπτικός και καυστικός, ο Χριστιανόπουλος, μας προβληματίζει με τα ποιήματά του, ακόμα και για θεσμούς που θεωρούμε de facto μη αμφισβητήσιμους.
Στις μικρές τάξεις του δημοτικού κάναμε αφιερώματα στην τάξη, αλλά και σε όλο το σχολείο, στη γιορτή της μητέρας: ζωγραφίζαμε, διαβάζαμε ποιήματα είτε εμείς είτε οι δάσκαλοί μας που εξυμνούσαν την ανιδιοτελή και απεριόριστη μητρική αγάπη. Θυμάμαι, όμως, μία ιστορία που μου προκαλούσε πραγματικό φόβο και τεράστια απορία για τα πεπραγμένα που εξιστορούσε και απορούσα,…
Ανάσταση του Χριστού. Έγερση εκ των νεκρών. Η ζωή θριαμβεύει επί του θανάτου. Προσδοκία και ελπίδα. Προσφιλή πρόσωπα περνούν αβίαστα από το νου: το δικό μας πρόσωπο στα μάτια και το χαμόγελο των προηγούμενων γενιών. Πρόσωπα που νοηματοδοτούσαν και έδιναν υπόσταση στις εορτάσιμες ημέρες παλιότερων χρόνων. Ο παππούς, οι γιαγιάδες, ο πατέρας. Οι γενιές περνούν….
Στις 28 Οκτωβρίου 1940 ο Γιώργος Σεφέρης, προϊστάμενος της Διεύθυνσης Εξωτερικού Τύπου στο υφυπουργείο Τύπου και Τουρισμού, πληροφορείται την εμπόλεμη κατάσταση της χώρας και την καταγράφει στο ημερολόγιό του. Βρίσκεται στον τόμο ΜΕΡΕΣ Γ’ των εκδόσεων Ίκαρος. Post Views: 1.575
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι… Οι γλυκές αναμνήσεις της παιδική ηλικίας συνοδευμένες από τις εικόνες των σχολικών βιβλίων (και όχι ψηφιακές). Γεμάτες από το αυθεντικό αίσθημα της προσμονής συντελούσαν στη δημιουργία της μαγικής ατμόσφαιρας των γιορτών, χωρίς ίχνος κορεσμού από την υπερπροσφορά δώρων και τυπικών ευχών. Ευτυχές το Νέον Έτος!…
Τα “έξω” τελειώνουν: τα “Τραπεζάκια έξω” (για τους ρομαντικούς που αναπολούν το ομώνυμο άλμπουμ του Διονύση Σαββόπουλου), τα γεύματα στο μπαλκόνι που μοιάζουν με γιορτές, τα εξώ-πλατα φορέματα που αφήνουν τους ηλιοκαμένους ώμους γυμνούς, τα (ε)ξώφτερνα που κάνουν τα πεζοδρόμια να αναστενάζουν, οι “έξω καρδιά” γείτονες που με σουξέ στη διαπασών σπάνε την ατάραχη σιωπή…
Τίτος Πατρίκιος, Η ανάκριση Εκείνος που μ’ ανέκρινεήξερε πως φοβόμουνμα δεν του αρκούσεήθελε να με κάνεικι άλλο να φοβηθώαυτό ήταν το λάθος τουγιατί είχα φτάσει πιαεκεί που τελειώνει ο φόβος.Δεν του απάντησα σε τίποταέχει κι ο φόβος τα όριά τουόμως αυτό δεν το ήξερεόπως δεν το ήξερα κι εγώαργότερα το κατάλαβαπόσο φοβόταν κι εκείνοςόχι μονάχα…
Subscribe now to keep reading and get access to the full archive.
