Ο Γεώργιος Βιζυηνός είναι ένας από τους σημαντικότερους νεοέλληνες πεζογράφους. Εμφανίζεται σε μια εποχή που στη χώρα μας οι πεζογράφοι στρέφονται στην περιγραφή της υπαίθρου με στόχο τα ήθη και τα έθιμα του ελληνικού λαού. Έτσι καλλιεργήθηκε το ηθογραφικό διήγημα.
Ο Βιζυηνός όμως πήγε πιο πέρα και πρόσθεσε και αυτοβιογραφικά χαρακτηριστικά στο έργο του. Χαρακτηριστικά του έργου του είναι:
1) Αυτοβιογραφικός χαρακτήρας: το έργο του είναι αποκλειστικά σχεδόν βιωματικό (καταγραφές από την παιδική ηλικία, οι ήρωές του είναι συγγενικά του πρόσωπα, ο τόπος είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του, η Αν. Θράκη)
2) Ψυχογραφικό αφήγημα: τον ενδιαφέρει η ανθρώπινη ψυχή και τα μυστικά της. Επισημαίνει πρώτος στα έργα του τις ψυχολογικές διαδικασίες των ηρώων (Π.χ επιθετικότητα, εκλογίκευση).
3) Λαογραφικά στοιχεία: συγκεντρώνει στοιχεία από τη ζωή των μικρών αγροτικών κοινωνιών και από την προφορική τους παράδοση (οι διάλογοι στα έργα του ακολουθούν το ιδίωμα της Θράκης).
4) Η γλώσσα: χρησιμοποιεί την αρχαΐζουσα γλώσσα που σε αρκετά σημεία είναι προσιτή, αποδεικνύοντας τη φιλολογική του παιδεία. Πρώτος χρησιμοποιεί την τοπική διάλεκτο της πατρίδας του στους διαλόγους.
5) Αφηγηματικές τεχνικές: – Χρησιμοποιεί την αφήγηση σε α΄ πρόσωπο. -Υπάρχουν αναδρομές στο παρελθόν που διασπούν τη γραμμική αφήγηση των γεγονότων. – Είναι αισθητή η θεατρικότητα των έργων του με τη συμμετοχή πολλών προσώπων, την εναλλαγή σκηνών και επεισοδίων. – Χρησιμοποιεί μικτό τρόπο αφήγησης (διήγηση +μίμηση).
Κρίσεις για το έργο του: «Στο διήγημα καρτερούμε στις πρώτες σελίδες μια κοινότατη αστυνομική περιπέτεια. Και βρισκόμαστε σε μια κρίση ψυχής, όπου η παιδεμένη μητρική καρδιά εξαγιάζεται σ’ολόκληρο το πλάτος και της στοργής της και της φιλέκδικης νεύρωσης, όπου ο φονιάς μας γίνεται περισσότερο συμπαθητικός από το θύμα, όπου η μισαλλοδοξία καταλύεται με τη δύναμη της ανθρωπιάς.» Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος
«…Θα’λεγα πως εδώ η ισορροπία των αντιθέσεων λειτουργεί με τον τελειότερο τρόπο. Η επιμελημένη τεχνική συνδυάζεται με τολμηρές καταδύσεις στο βυθό ης ψυχής. Πίσω από τις περιπέτειες μιας καλοστημένης αστυνομικής ιστορίας αναδύονται οι άνθρωποι με την τραγικότητά τους, Έλληνες και Τούρκοι πιασμένοι στα πλοκάμια της μοίρας. Η μητέρα του θύματος και ο δολοφόνος: η πρώτη δεμένη στην άγνοιά της, ο δεύτερος, αγαθός και αθώος, βυθισμένος στη συσκότιση του νου του…» Παν.Μουλάς
— Άνθρωποι είμεθα, έλεγε, και οι αρρώστιες είναι για τους ανθρώπους. Αλίμονο σ’ όποιον δεν έχει ποιος να τον κοιτάξει! Και ποιος ηξεύρει, αν αυτήν την ώρα και το Γιωργί μας δεν είν’ άρρωστο στην ξενιτιά, χωρίς κανένα εδικό στο πλάγι του! Μην κάθεσαι λοιπόν και μου ψιλορωτάς τον άνθρωπο, μόνο γιάνε τον πρώτα!
