Να τα πούμε; Καλά Χριστούγεννα!

Ανάσταση του Χριστού. Έγερση εκ των νεκρών. Η ζωή θριαμβεύει επί του θανάτου. Προσδοκία και ελπίδα. Προσφιλή πρόσωπα περνούν αβίαστα από το νου: το δικό μας πρόσωπο στα μάτια και το χαμόγελο των προηγούμενων γενιών. Πρόσωπα που νοηματοδοτούσαν και έδιναν υπόσταση στις εορτάσιμες ημέρες παλιότερων χρόνων. Ο παππούς, οι γιαγιάδες, ο πατέρας. Οι γενιές περνούν….

Τα “έξω” τελειώνουν: τα “Τραπεζάκια έξω” (για τους ρομαντικούς που αναπολούν το ομώνυμο άλμπουμ του Διονύση Σαββόπουλου), τα γεύματα στο μπαλκόνι που μοιάζουν με γιορτές, τα εξώ-πλατα φορέματα που αφήνουν τους ηλιοκαμένους ώμους γυμνούς, τα (ε)ξώφτερνα που κάνουν τα πεζοδρόμια να αναστενάζουν, οι “έξω καρδιά” γείτονες που με σουξέ στη διαπασών σπάνε την ατάραχη σιωπή…

Στις μικρές τάξεις του δημοτικού κάναμε αφιερώματα στην τάξη, αλλά και σε όλο το σχολείο, στη γιορτή της μητέρας: ζωγραφίζαμε, διαβάζαμε ποιήματα είτε εμείς είτε οι δάσκαλοί μας που εξυμνούσαν την ανιδιοτελή και απεριόριστη μητρική αγάπη. Θυμάμαι, όμως, μία ιστορία που μου προκαλούσε πραγματικό φόβο και τεράστια απορία για τα πεπραγμένα που εξιστορούσε και απορούσα,…

«Φεύγετε να φεύγομε γιατ’ έρχετ’ ο τουρλόπαπαςμε την αγιαστούρα του και με τη βρεχτούρα του…» Ποιος δε θυμάται αυτό το δίστιχο που διαβάζαμε στα αναγνωστικά του δημοτικού και αποδίδεται στους καλικάντζαρους, που τέτοιες μέρες, λίγο πριν τα Θεοφάνεια και τον αγιασμό των υδάτων, ξεκουμπίζονταν άρον άρον από την επιφάνεια της Γης και ξαναγυρνούσαν στον Κάτω…

Την Καθαρά Δευτέρα θα φάμε πιταστές κρεμδάκια και σκορδάκια και λίγες μυρωδιές. Με αυτό το τετράστιχο συνόδευε ο παππούς μου την πρώτη ημέρα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Όπου “πιταστές” ήταν οι λαγάνες στο ηπειρώτικο ιδίωμα και “μυρωδιές” ο άνηθος. Ως κόρη παντοπώλη, που ο πατέρας της εργάζονταν την ημέρα αυτή, παρ’ ότι γενική αργία, το είχα…