Τα “έξω” τελειώνουν: τα “Τραπεζάκια έξω” (για τους ρομαντικούς που αναπολούν το ομώνυμο άλμπουμ του Διονύση Σαββόπουλου), τα γεύματα στο μπαλκόνι που μοιάζουν με γιορτές, τα εξώ-πλατα φορέματα που αφήνουν τους ηλιοκαμένους ώμους γυμνούς, τα (ε)ξώφτερνα που κάνουν τα πεζοδρόμια να αναστενάζουν, οι “έξω καρδιά” γείτονες που με σουξέ στη διαπασών σπάνε την ατάραχη σιωπή των ζεστών απογευμάτων.
Και τώρα αρχίζουν τα “μέσα”: μεσοπρόθεσμα σχέδια, “τα κεφάλια μέσα”, σαν να είμαστε σε στρατώνα, και οι μεσοτοιχίες να γίνονται πεδία μάχης με τους γείτονες, που ξέρουν να παράγουν κάθε ήχο, από αυτό του μίξερ ή της τηλεόρασης, ως των σουξέ που συνεχίζονται ακάθεκτα και τις κραυγές διαφωνίας, σε υψηλή ένταση.
Η καλοδεχούμενη μελαγχολία, η φυσιολογική ανησυχία για τη νέα εποχή που ξεδιπλώνεται σε όλα τα επίπεδα, συνοδευόμενες με το απαραίτητο άγχος, ταιριάζουν άψογα με την αόριστη και ρευστή ατμόσφαιρα αυτής της περιόδου: τέλος Αυγούστου, αρχές Σεπτεμβρίου. Καλοκαίρι και φθινόπωρο, χέρι-χέρι.
Καμία άλλη περίοδος δεν φέρνει τόσα νέα ξεκινήματα όσο αυτή, όπως η σχολική χρονιά που αρχίζει ή το φθινοπωρινό πρόγραμμα γυμναστηρίου που όλοι ξεκινάνε και ποτέ δεν ολοκληρώνουν.
Το αποκαλόκαιρο είναι εδώ, και το γιορτάζουμε! Ας κρατήσουμε τη μίζερη ευχή “Καλό χειμώνα” για αργότερα: εξάλλου η παροιμία “Από Αύγουστο χειμώνα και από Μάρτη καλοκαίρι” δημιουργήθηκε σε άλλες εποχές, προ κλιματικής αλλαγής!
Χαρείτε το, λοιπόν, και καλό αποκαλόκαιρο σε όλους!
